Hoofse liefde | Vrouwenzaken

In de hele afgelopen periode leerde ik vooral heel duidelijk zien dat , ondanks de emancipatie, het voor de wet gelijkstellen van vrouw en man en verder op alle dagelijkse en minder reguliere vlakken, vrouwen toch nog altijd een eigen wereld hebben. En mannen eveneens.

Als jonge meiden hebben we dat; de diepe vriendschappen, de onstuitbare giechelbuien, de geheimen en de pret in het algemeen.

Als volwassene word dat net zo door getrokken. Er zijn dingen waar je minder snel en gemakkelijk over praat met je partner, maar waar je met je vriendinnen eindeloos over kunt debatteren. Bij sommige onderwerpen verliest je partner zijn interesse en raakt verveeld, terwijl je vriendinnen dan juist op het puntje van hun stoel gaan zitten.

Er is , ongeschreven en ongeregistreerd, een vrouwen-en een mannenwereld. De ene met emoties, intuïtie en diepgang en de ander met ratio, beredeneren en ( vaak ) oppervlakkigheden. Let wel: ik geef hier stereotypen weer. Er zijn heel gevoelvolle intuïtief aangelegde mannen, terwijl er ook heel rationele afgevlakte vrouwen bestaan.

Feit is dat deze twee werelden decennialang gemixt werden en bij elkaar gedwongen te leven , terwijl ieder ook gewoon een stuk van en voor zichzelf nodig heeft. Ik zou niet zonder de afspraken met mijn vriendinnen kunnen of willen. Terwijl mijn man ook zijn avonden voor zichzelf niet zou willen missen. Dat stuk los van elkaar, waar je je ieder kunt spiegelen aan de eigen sekse, dan wel met je eigen dingen bezig kunt zijn, is onmisbaar.

Het beste voorbeeld wat ik daarvoor kan bedenken is dat bij de indianen de vrouwen destijds als ze ongesteld waren, zich samen terugtrokken in een tent. Anderen zorgden daar voor hen en ze rustten uit, deelden hun pijn en ongemak en keerden pas weer terug naar huis als ze zich ritueel gereinigd hadden. Natuurlijk zat daar een stuk bijgeloof over de zogenaamde onreinheid van de vrouw tijdens haar menstruatie , maar het idee op zich; om in alle rust samen te zijn met andere vrouwen , ontheven van dagelijkse plichten, kan mij echt wel bekoren!

Niet voor niks bestaan er weer zogenaamde "Rode Tenten" waar vrouwen zich met elkaar terugtrekken om initiatieriten te doen of om elkaar te steunen in opgedane ervaringen.

Er is lang voor geijverd vrouwen en mannen een bijna identiek wezen te laten zijn. De eerste feministes leken hun hele vrouw-zijn te ontkennen met korte haren, tuinbroeken en legerkistjes. En menig man liet in diezelfde periode zijn haren lang groeien, werd huisman en ontwikkelde een bijna vrouwelijke uitstraling. Excessen zijn nodig om het verschil te kunnen bewerkstelligen, denk ik. Om uiteindelijk het gewenste evenwicht te bereiken.

Inmiddels zijn wij vrouwen, over het algemeen, blij met onze plek in de wereld. We hebben onze overwegend gelijke rechten en willen ons vrouw-zijn niet meer onder stoelen of banken steken. Mannen willen ook weer gewoon man zijn. En allebei zijn we een stuk completer mogen worden in onze belevingswereld. Er is geen even ongeschreven als rigide scheidslijn meer, maar we kiezen er nu in alle vrijheid zelf voor ons nu en dan af te zonderen.

Naar mijn idee kan dit alleen maar positief bijdragen aan iedere relatie.